تبصره 1 ماده 147 قانون مالیات های مستقیم 

تحلیل تبصره 1 ماده 147 قانون مالیات های مستقیم

موضوع تبصره:

این تبصره به منظور گسترش دامنه شمول مقررات مربوط به هزینه‌های قابل قبول مالیاتی، تعریف جامعی از “موسسه” ارائه می‌دهد. همچنین به صاحبان مشاغل دیگر که مکلف به نگهداری دفاتر نیستند، این اطمینان را می‌دهد که در برخی موارد، هزینه‌های آنها نیز قابل قبول شناخته خواهد شد.

تحلیل بند به بند:

• کلیه اشخاص حقوقی و صاحبان مشاغل موضوع ماده 95 در حکم موسسه محسوب می‌شوند:

  • این بند به صراحت اعلام می‌کند که تمام شرکت‌ها، سازمان‌ها و افرادی که مشمول ماده 95 قانون مالیات‌های مستقیم (یعنی مکلف به نگهداری دفاتر هستند) به‌عنوان “موسسه” تلقی می‌شوند.
  • این تعبیر گسترده باعث می‌شود که مقررات مربوط به هزینه‌های قابل قبول، نه تنها برای شرکت‌ها، بلکه برای بسیاری از اشخاص حقیقی که فعالیت اقتصادی دارند نیز قابل اعمال باشد.

• هزینه‌های قابل قبول مالیاتی در مورد سایر صاحبان مشاغل نیز قابل پذیرش است:

  • این بند به این نکته اشاره دارد که حتی افرادی که مشمول ماده 95 نیستند و مکلف به نگهداری دفاتر حسابداری نیستند، در برخی موارد می‌توانند هزینه‌های خود را به عنوان هزینه قابل قبول مالیاتی منظور کنند.
  • البته، پذیرش این هزینه‌ها منوط به رعایت شرایط و ضوابط خاصی است که در قوانین و مقررات مالیاتی پیش‌بینی شده است.

اهمیت تبصره:

• گسترش دامنه شمول مقررات: این تبصره باعث می‌شود که تعداد بیشتری از مودیان مالیاتی بتوانند از مقررات مربوط به هزینه‌های قابل قبول بهره‌مند شوند.
• تسهیل محاسبه مالیات: با تعریف جامع “موسسه”، محاسبه مالیات برای مودیان مختلف ساده‌تر می‌شود.
• عدالت مالیاتی: این تبصره به ایجاد عدالت مالیاتی کمک می‌کند، چرا که همه مودیان با شرایط مشابه، باید از قوانین یکسانی تبعیت کنند.

نتیجه‌گیری:

تبصره 1 با تعریفی گسترده از “موسسه” و پذیرش هزینه‌های قابل قبول برای سایر صاحبان مشاغل، نشان‌دهنده رویکردی منعطف در قوانین مالیاتی ایران است. این رویکرد به منظور تسهیل فرآیند مالیاتی و ایجاد عدالت بیشتر در نظام مالیاتی کشور اتخاذ شده است.

نکات قابل توجه:

• شرایط پذیرش هزینه‌ها: حتی با وجود این تبصره، پذیرش هزینه‌ها به عنوان هزینه قابل قبول، منوط به رعایت شرایط و ضوابط خاصی است که در قوانین و مقررات مالیاتی پیش‌بینی شده است.